Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο με έμμετρους διαλόγους που απευθύνεται σε παιδιά του Νηπιαγωγείου και των Α' - Γ' τάξεων του Δημοτικού. Περιλαμβάνει 22 ρόλους, αριθμός ο οποίος μπορεί να τροποποιηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της τάξης. Η διάρκειά του υπολογίζεται στα 30 περίπου λεπτά, ανάλογα με την έμφαση που μπορεί να δώσει ο καθένας στις μουσικές και τα συνοδευόμενα (προαιρετικά) χορευτικά. Στο αρχείο υπάρχουν και ενδυματολογικές προτάσεις.
Στο έργο, η γιορτή των Χριστουγέννων προσωποποιείται και εμφανίζεται λυπημένη και αλλοιωμένη λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής, λόγω των σύγχρονων προβλημάτων που θέλουν τους ανθρώπους να απέχουν από το πραγματικό νόημα της γιορτής.
Τ’ αστέρι μου το έχασα,
έχασα και τον δρόμο…
Γιορτή είμαι και γέρασα,
άλλαξα με τον χρόνο.
Θυμάμαι, άνθρωποι παλιά,
εμένα καρτερούσαν,
να’ ρθω, να φέρω στην καρδιά
τ’ αστέρι που ζητούσαν.
Τώρα, με ντύσανε αστραφτερά,
δεν ψάχνουν για αστέρια…
Τους νοιάζει μόνο η φορεσιά,
τι έχουν μες στα χέρια…
Με αφορμή αυτήν την αλλοίωση, τα αστέρια αρνούνται να φωτίσουν. Διεκδικούν την παλιά τους αίγλη και λένε (επιλεκτικά):
Οι άνθρωποι τώρα κοιτάζουνε
με το κεφάλι κάτω.
Προβλήματα τους τρομάζουνε
και φτάσανε στον πάτο!
Δεν ψάχνουνε πια για οδηγούς.
Οδηγός είναι το μυαλό τους…
Τους βλέπεις όλο σκεφτικούς,
κλεισμένους στον εαυτό τους…
Οι Άγγελοι κάνουν απεργία και μένουν σε αφωνία, λέγοντας (επιλεκτικά):
Μονάχοι μείναμε στον ουρανό,
ύμνους να τραγουδούμε,
ο κόσμος τρέχει πια σε ρεβεγιόν
και μέσα τους σιγούμε.
Έτσι, η Γιορτή συλλαμβάνεται και βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου ενώπιον δικαστών. Φταίει εκείνη, άραγε, πραγματικά; Ποια λύση θα δοθεί;
Η συνέχεια επί σκηνής!
Το θεατρικό μπορείτε να το βρείτε στο κατάστημά μου, πατώντας στην παρακάτω εικόνα.
